Er mag ook eens wat objectiever nieuws vermeld worden.
Mailing door GOCAR:
4 mythes over batterijen van elektrische auto’s
30/10/2019 | Nicolas Morlet
Als we bepaalde critici moeten geloven, is de elektrische auto niet de deugdzame oplossing voor de milieuproblematiek. Volgens hen is zo’n EV zelfs vervuilender dan een wagen uitgerust met een interne verbrandingsmotor. Laat ons bij voor eens en altijd de mythes van de feiten onderscheiden…
1. “Ze zijn niet recycleerbaar”
Gebruikte accu’s van elektrische voertuigen worden steeds meer gerecycleerd of een tweede leven geschonken. Uit een onderzoek van onze RTL-collega’s van de Société Nouvelle d’Affinage des Métaux (SNAM), het grootste recycleringsbedrijf van batterijen, werd het aandeel gerecyleerde exemplaren geschat op 70 tot 85%. Tesla schat hun eigen percentage nog hoger in (90%), met name door ze om te zetten in huishoudelijke opslageenheden. Dit laatste idee werd ook door verschillende automobiel- en chemische spelers omarmd (Audi, Umicore, Renault…). Wat Volkswagen betreft, zou 97% van de grondstoffen van het ID-gamma worden gerecycleerd. Met de nieuwe, lithiumvrije batterijen in aantocht, zal deze vorm van recyclage nog worden verbeterd.
2. “Ze verliezen snel hun capaciteit”
De huidige lithiumbatterijen hebben een levensduur van ongeveer 1.000 tot 1.500 laadcycli. Met “levensduur” bedoelen de meeste fabrikanten een draagvermogen van ten minste 70% van het oorspronkelijke vermogen. Met andere woorden, een 100 kWh batterij zal als verouderd worden beschouwd zodra zijn capaciteit onder de 70 kWh daalt. De duur van het gebruik zal dus afhangen van de autonomie die deze batterij biedt. Zo zorgt een batterij van 300 km voor een theoretische levensduur van 300.000 tot 450.000 km, terwijl een batterij die 600 km belooft de auto tot… 900.000 km brengen alvorens een vervanging aan de orde is.
3. “Hun productie genereert veel vervuiling”
Meer nog dan de productie van de batterijen zelf, is het vooral de winning van de materialen die nodig zijn voor de productie ervan, die vervuilend is. Het ophalen van lithium (vooral in Bolivia) of kobalt (Congo) vindt plaats onder rampzalige milieuomstandigheden en vergt veel middelen. Gelukkig verscherpen steeds meer fabrikanten de milieuvoorschriften (maar ook de ethische regels) voor hun leveranciers, waarbij zij er de voorkeur aan geven om rechtstreeks met de mijnen samen te werken om de naleving van de normen te waarborgen in plaats van via een tussenpersoon. We kunnen dus een snelle verbetering op dit niveau verwachten.
4. “Er zijn niet genoeg grondstoffen om ze massaal te produceren”
Lithium, kobalt, maar ook nikkel en koper: al deze grondstoffen worden gebruikt bij de fabricage van batterijen en van sommige soorten wordt al van een gegarandeerd tekort gesproken. Bepaalde fabrikanten maken zich dan ook terecht zorgen omdat dit een einde zou maken aan de opkomst van de elektrische auto, waar de Europese Unie zo naar verlangt. De gedocumenteerde studies zijn echter veel geruststellender: onderzoekers van MIT (‘s werelds meest geavanceerde onderzoeksuniversiteit) hebben aangetoond dat de lithiumvoorziening “de komende 15 jaar” geen probleem zou zijn. Kobalt zal in de toekomst misschien niet meer zo essentieel zijn, met de komst van batterijen die het niet meer gebruiken (op korte termijn zelfs). Wat koper en nikkel betreft: de mijnen produceren al genoeg van het eerste en worden er wereldwijd nieuwe mijnen opgezet om een mogelijk tekort aan het tweede te compenseren. En aangezien nieuwe technologieën zich parallel zullen ontwikkelen, lijkt het risico op een “batterijtekort” zo goed als uitgesloten.
link:
4 mythes over batterijen van elektrische auto’s
