Inderdaad! Afgelopen zomer heb ik geprobeerd m'n record scherper te zetten naar 7 landen, en hoewel het onomstotelijk gelukt was moest het bewijsmateriaal natuurlijk nog goedgekeurd worden door de mensen van het boek.
Bij deze een kort verslagje.
De eerste vraag die zich stelde: waarom? Omdat het in theorie kon. De beste manier om je record te verdedigen is door het zelf scherper te stellen... J En omdat iemand me na het slagen van de 6 landen me een mogelijks andere route toonde. Maar dat het moeilijk en nipt ging worden was van in het begin duidelijk; een route van ca. 600km waarvan een aanzienlijk deel (zo’n 150km) autosnelweg en een bergpas tot 1600m hoogte waardoor ik me pas na +/-400km op dezelfde hoogte als bij de start zou bevinden en dus een idee zou krijgen of ik het beoogde verbruik zou halen. Ik schatte namelijk mijn accucapaciteit op 75kWh, een totaal netto hoogteverschil van -400m en rekende dus op een richtverbruik van 133Wh/km. Omwille van de grotere kans op constante temperaturen (airco wordt uitgeschakeld natuurlijk), het kalmere (of gebrek aan) andere verkeer om rekening mee te houden/te hinderen en de beschikbaarheid van de getuigen, werd besloten de recordrit ‘s nachts te houden. Dan stonden we eindelijk klaar bij de tweede (de eerste is een meerijdende getuige die de hele rit allerlei notities moet nemen en de apparatuur zoals 2 gps-en, gopro en dashcam in de gaten moet blijven houden) onafhankelijke getuige in Zwitserland. Na een supervriendelijk onthaal en de auto compleet opgeladen, bandendruk op 3,3bar gebracht en de “caution – slow moving vehicle”-sticker op de achterzijde gekleefd te hebben, wordt de laadpoort verzegeld en bollen we langzaam de oprit af richting de eerste grensovergang (Liechtenstein). En het moet gezegd : de eerste 5km tot aan de Liechtensteinse grens zag er veelbelovend uit met een verbruik van 121Wh/km. Echter, door een verplichte stop voor bewijsmateriaal in Liechtenstein en de passage door Feldkirch steeg het verbruik al snel naar 146Wh/km en daalde sindsdien niet meer. Volgens mij is het zuinigste verbruik op de Oostenrijkse autosnelweg en het parcours netto is steeds hoger dan het startpunt. Dan, na Duitsland aangetikt te hebben in Mittenwald, gaat het richting Italië via de Brennerpas (via een foute afslag t.h.v. Innsbruck en daardoor 5km omweg). Net over de grens in Italië in Livigno namen we dan nogmaals een verkeerde afslag waardoor we weer zo’n 5km te ver om reden. Dat waren dus 10 kostbare kilometers, compleet verloren. Omstreeks 01u00 net voor Brunneck sloeg de vermoeidheid helemaal toe en besloten we om toch een uurtje te slapen. Met nog maar 250km afgelegd en een verbruik van 149Wh/km ging ik bij het ontwaken nog wel zien of ik er voor zou blijven gaan. Zo gezegd zo gedaan. Bij het ontwaken maakte ik voor mezelf de analyse. Ik zou tot in het extreme alles op alles kunnen zetten of wat losser kunnen rijden en wel zien waar ik uitkom. Maar aangezien ik niet weet of ik volgend jaar opnieuw een derde keer zoiets zou willen ondernemen, besloot ik om alles op alles te zetten. De cruise-control ging dus op 36km/h , scherm terug op donkerste stand en zeer consistent richting Kroatië. Beneden gekomen in Palmanova , na het hoogste punt van de trip (1600m) gepasseerd te zijn en me op netto gelijke hoogte als het startpunt te bevinden, besefte ik dat ik sowieso in de zero-mile-protection ging eindigen aan de grens met Kroatië en dat het dus nipt zou blijven (anders zou het geen wereldrecord zijn natuurlijk). De cc bleef dus op 36km/h en zou richting Triëste geen meter autosnelweg meer aandoen omdat een verbruik van +/-140Wh/km de recordpoging zou doen mislukken want mijn totaalgemiddelde moest dringend verder omlaag. Gelukkig vonden we t.h.v. Udine een mooie rechte “route national” die enkele kilometers korter was dan de voorbereide route en vooral 36km/h-proof was. Ondertussen was ook het power-limit-streepje verschenen... En dan werd het ochtend… verkeer begint op gang te komen en om 8u00 rijden we Triëste binnen. Los door het centrum, stuk of 5 rode lichten met typisch zuiderse drukte en scooters die overal hun voorrang nemen… “niet echt goed voor het verbruik” is een understatement. Aangezien autosnelwegen taboe geworden waren werd er ook voor Slovenië snel een alternatieve route gekozen waardoor we bij de grensovergang aan zo’n verlaten grenspost komen waar de kippen letterlijk in het douanehuisje eieren konden leggen. Maar, een grens is een grens en we hadden nu enkel nog een heuvel van 200m en zo’n 25km tussen ons en de grens met Kroatië met een typical range van zo’n 5km in de batterij. En ja hoor, typical range op 0 en met dezelfde kalme vastberadenheid de laatste +/-18km richting Kroatië. Ondertussen was het al 9u30 en belden de 2e getuige waar we bleven. Maar we haalden de grens! En het record van 7 landen op 1 laadbeurt is een feit. Na de breaking-of-the-seal-procedure vroeg ik onze Kroatische getuigen om me te volgen tot aan het hotel (waar we aan 230V konden laden) aangezien ik al 18km onder nul had gereden en nog 7km had te gaan. Dan vonden we na wat zoeken het gehuchtje van 5 huizen waar het hotel zich bevond. Enige nadeel was dat er nog een landweggetje naartoe liep dat bijna 300m te ver was. Want de auto had er nu echt wel genoeg van en vroeg me met melding op het dashboard veilig aan de kant te zetten opdat de auto zichzelf zou kunnen stil zetten en afsluiten. Dat bericht negeerden we ook met de gedachte elke meter die we dichterbij komen moeten we minder ver duwen. Maar ik kon me uiteindelijk nog net parkeren aan het hotel binnen bereik van een stopcontact en de verlengdraad. Uiteindelijke route: https://www.google.com/maps/dir/BRU...d50862bd2a0!2m2!1d13.6589423!2d45.4082114!3e0
Foto's komen later nog.
Bij deze een kort verslagje.
De eerste vraag die zich stelde: waarom? Omdat het in theorie kon. De beste manier om je record te verdedigen is door het zelf scherper te stellen... J En omdat iemand me na het slagen van de 6 landen me een mogelijks andere route toonde. Maar dat het moeilijk en nipt ging worden was van in het begin duidelijk; een route van ca. 600km waarvan een aanzienlijk deel (zo’n 150km) autosnelweg en een bergpas tot 1600m hoogte waardoor ik me pas na +/-400km op dezelfde hoogte als bij de start zou bevinden en dus een idee zou krijgen of ik het beoogde verbruik zou halen. Ik schatte namelijk mijn accucapaciteit op 75kWh, een totaal netto hoogteverschil van -400m en rekende dus op een richtverbruik van 133Wh/km. Omwille van de grotere kans op constante temperaturen (airco wordt uitgeschakeld natuurlijk), het kalmere (of gebrek aan) andere verkeer om rekening mee te houden/te hinderen en de beschikbaarheid van de getuigen, werd besloten de recordrit ‘s nachts te houden. Dan stonden we eindelijk klaar bij de tweede (de eerste is een meerijdende getuige die de hele rit allerlei notities moet nemen en de apparatuur zoals 2 gps-en, gopro en dashcam in de gaten moet blijven houden) onafhankelijke getuige in Zwitserland. Na een supervriendelijk onthaal en de auto compleet opgeladen, bandendruk op 3,3bar gebracht en de “caution – slow moving vehicle”-sticker op de achterzijde gekleefd te hebben, wordt de laadpoort verzegeld en bollen we langzaam de oprit af richting de eerste grensovergang (Liechtenstein). En het moet gezegd : de eerste 5km tot aan de Liechtensteinse grens zag er veelbelovend uit met een verbruik van 121Wh/km. Echter, door een verplichte stop voor bewijsmateriaal in Liechtenstein en de passage door Feldkirch steeg het verbruik al snel naar 146Wh/km en daalde sindsdien niet meer. Volgens mij is het zuinigste verbruik op de Oostenrijkse autosnelweg en het parcours netto is steeds hoger dan het startpunt. Dan, na Duitsland aangetikt te hebben in Mittenwald, gaat het richting Italië via de Brennerpas (via een foute afslag t.h.v. Innsbruck en daardoor 5km omweg). Net over de grens in Italië in Livigno namen we dan nogmaals een verkeerde afslag waardoor we weer zo’n 5km te ver om reden. Dat waren dus 10 kostbare kilometers, compleet verloren. Omstreeks 01u00 net voor Brunneck sloeg de vermoeidheid helemaal toe en besloten we om toch een uurtje te slapen. Met nog maar 250km afgelegd en een verbruik van 149Wh/km ging ik bij het ontwaken nog wel zien of ik er voor zou blijven gaan. Zo gezegd zo gedaan. Bij het ontwaken maakte ik voor mezelf de analyse. Ik zou tot in het extreme alles op alles kunnen zetten of wat losser kunnen rijden en wel zien waar ik uitkom. Maar aangezien ik niet weet of ik volgend jaar opnieuw een derde keer zoiets zou willen ondernemen, besloot ik om alles op alles te zetten. De cruise-control ging dus op 36km/h , scherm terug op donkerste stand en zeer consistent richting Kroatië. Beneden gekomen in Palmanova , na het hoogste punt van de trip (1600m) gepasseerd te zijn en me op netto gelijke hoogte als het startpunt te bevinden, besefte ik dat ik sowieso in de zero-mile-protection ging eindigen aan de grens met Kroatië en dat het dus nipt zou blijven (anders zou het geen wereldrecord zijn natuurlijk). De cc bleef dus op 36km/h en zou richting Triëste geen meter autosnelweg meer aandoen omdat een verbruik van +/-140Wh/km de recordpoging zou doen mislukken want mijn totaalgemiddelde moest dringend verder omlaag. Gelukkig vonden we t.h.v. Udine een mooie rechte “route national” die enkele kilometers korter was dan de voorbereide route en vooral 36km/h-proof was. Ondertussen was ook het power-limit-streepje verschenen... En dan werd het ochtend… verkeer begint op gang te komen en om 8u00 rijden we Triëste binnen. Los door het centrum, stuk of 5 rode lichten met typisch zuiderse drukte en scooters die overal hun voorrang nemen… “niet echt goed voor het verbruik” is een understatement. Aangezien autosnelwegen taboe geworden waren werd er ook voor Slovenië snel een alternatieve route gekozen waardoor we bij de grensovergang aan zo’n verlaten grenspost komen waar de kippen letterlijk in het douanehuisje eieren konden leggen. Maar, een grens is een grens en we hadden nu enkel nog een heuvel van 200m en zo’n 25km tussen ons en de grens met Kroatië met een typical range van zo’n 5km in de batterij. En ja hoor, typical range op 0 en met dezelfde kalme vastberadenheid de laatste +/-18km richting Kroatië. Ondertussen was het al 9u30 en belden de 2e getuige waar we bleven. Maar we haalden de grens! En het record van 7 landen op 1 laadbeurt is een feit. Na de breaking-of-the-seal-procedure vroeg ik onze Kroatische getuigen om me te volgen tot aan het hotel (waar we aan 230V konden laden) aangezien ik al 18km onder nul had gereden en nog 7km had te gaan. Dan vonden we na wat zoeken het gehuchtje van 5 huizen waar het hotel zich bevond. Enige nadeel was dat er nog een landweggetje naartoe liep dat bijna 300m te ver was. Want de auto had er nu echt wel genoeg van en vroeg me met melding op het dashboard veilig aan de kant te zetten opdat de auto zichzelf zou kunnen stil zetten en afsluiten. Dat bericht negeerden we ook met de gedachte elke meter die we dichterbij komen moeten we minder ver duwen. Maar ik kon me uiteindelijk nog net parkeren aan het hotel binnen bereik van een stopcontact en de verlengdraad. Uiteindelijke route: https://www.google.com/maps/dir/BRU...d50862bd2a0!2m2!1d13.6589423!2d45.4082114!3e0
Foto's komen later nog.
