Pfff. Wat was het lang wachten. In juni voor het eerst een Model S bekeken in de PC Hooft, in september de proefrit gemaakt en uiteindelijk op 1 november de bestelling geplaatst. En dan wachten... Maar gisteren, 20 maart 2015 mocht ik mijn Model S eindelijk ophalen.
Na een lange reis met de trein (ook elektrisch, maar toch anders) en een klein stukje met de bus ("Chauffeur we willen graag naar Tesla". "Ja, wie niet?") kwamen we (mijn vader vergezelde me) aan bij de Atlasstraat. Wat een enorm parkeerterrein, en wat ontzettend veel auto's stonden daar! Hartverwarmend om te zien eigenlijk.
De ontvangst was prima. We waren bijna een uur te vroeg maar dat was geen enkel probleem. We kregen koffie en al snel de rondleiding door de assemblage hal. Mijn vader, een oud-monteur keek zijn ogen uit: "geen steeksleutel te zien, bijna alleen maar laptops in deze autogarage?". We zagen hoe S'en uit de container gehaald werden, hoe de drive-unit en de accu's samen kwamen en hoe het eindresultaat er zag. En toen, daar in de verte, aan de andere kant van de hal zag ik een fonkelnieuwe rode Model S met een bekend kenteken staan... Als een kleine jongen wilde ik er heen rennen maar helaas: we moesten eerst nog wat andere dingen bekijken.
Uiteindelijk kwamen we bij mijn auto aan. Direct viel me een krasje op de gril op. Carlijn, de dame van Tesla die ons door alles heen hielp, zei direct dat ze dat gingen verhelpen. Na een grondige inspectie van de rest van het buitenwerk (en af en toe op en neer springen als een jongen in een speelgoedwinkel) kregen we de uitleg over het laden. Daar bleek al gauw dat de chargeport niet open ging met de keyfob. Van binnen uit openen wel dus er werd meteen een technicus bij gehaald. Wat zij deed weet ik niet, maar met 5 minuten was ook dat opgelost. Magische vingers, denk ik dan maar.
De uitleg binnen was leuk maar enigszins overbodig. Tja, na al die maanden heb ik ondertussen zo veel video's en handleidingen gelezen dat ik het allemaal wel kon dromen. Toch is het anders om daadwerkelijk achter het stuur van je eigen auto te zitten en het allemaal in het echt te zien.
Een grappig moment ontstond toen Carlijn mijn telefoon wilde koppelen aan de auto. "Oh jee, een Windows telefoon, ik weet niet of dat gaat werken.". Dat ging prima werken en binnen een paar minuten was ook dat geregeld. Het naamgeven van de auto was ook wel leuk: mijn auto heet Eddie, vernoemd naar de boordcomputer van het ruimteschip Heart Of Gold uit de boekenreeks Hitchhikers Guide to the Galaxy van Douglas Adams. Ik heb uitgebreid uitgelegd waarom ik die naam koos.
Hierna nog even een kop koffie genomen tijdens het tekenen van de overdracht en het vervangen van de 'gril' en na 15 minuten mocht ik Eddie mee nemen. De eerste kilometers kwamen er aan.
We hadden een rit van 140 kilometer voor de boeg; genoeg tijd dus om Eddie te leren kennen.
Goed, jullie kennen het effect wel. Wat een ongelooflijke ervaring om dit te mogen rijden. Wat een wagen. Wat een kracht. Wat een souplesse. Wat een bewonderende blikken onderweg. Het regen is even wennen maar dat gaat snel genoeg. De TACC werkt uitstekend. Een hele geruststelling om in drukke omstandigheden veilig te kunnen rijden. De rit vloog voorbij en voor ik het wist waren we thuis.
De buren kwamen massaal toegestroomd om even te kijken. Iedereen wilde even meerijden. Ik voelde me al een hele ambassadeur voor Tesla. De meest gestelde vraag is natuurlijk over het bereik. Die viel iedereen enorm mee. Ze vonden het voornamelijk een enorm mooie auto: een verrijking voor de straat.
Het laden gaf wat problemen: ik heb een Lolo Pro aan laten leggen, een nog niet officieel uitgebrachte variant op de Lolo bedoeld voor het bedrijfsleven. Na twee keer contact met de helpdesk waren ook die problemen opgelost en kon Eddie bijgeladen worden.
Ik heb de hele avond voor het raam gezeten om naar de auto te kijken. Ik voel me gelukkig dat ik dit mag meemaken...
Na een lange reis met de trein (ook elektrisch, maar toch anders) en een klein stukje met de bus ("Chauffeur we willen graag naar Tesla". "Ja, wie niet?") kwamen we (mijn vader vergezelde me) aan bij de Atlasstraat. Wat een enorm parkeerterrein, en wat ontzettend veel auto's stonden daar! Hartverwarmend om te zien eigenlijk.
De ontvangst was prima. We waren bijna een uur te vroeg maar dat was geen enkel probleem. We kregen koffie en al snel de rondleiding door de assemblage hal. Mijn vader, een oud-monteur keek zijn ogen uit: "geen steeksleutel te zien, bijna alleen maar laptops in deze autogarage?". We zagen hoe S'en uit de container gehaald werden, hoe de drive-unit en de accu's samen kwamen en hoe het eindresultaat er zag. En toen, daar in de verte, aan de andere kant van de hal zag ik een fonkelnieuwe rode Model S met een bekend kenteken staan... Als een kleine jongen wilde ik er heen rennen maar helaas: we moesten eerst nog wat andere dingen bekijken.
Uiteindelijk kwamen we bij mijn auto aan. Direct viel me een krasje op de gril op. Carlijn, de dame van Tesla die ons door alles heen hielp, zei direct dat ze dat gingen verhelpen. Na een grondige inspectie van de rest van het buitenwerk (en af en toe op en neer springen als een jongen in een speelgoedwinkel) kregen we de uitleg over het laden. Daar bleek al gauw dat de chargeport niet open ging met de keyfob. Van binnen uit openen wel dus er werd meteen een technicus bij gehaald. Wat zij deed weet ik niet, maar met 5 minuten was ook dat opgelost. Magische vingers, denk ik dan maar.
De uitleg binnen was leuk maar enigszins overbodig. Tja, na al die maanden heb ik ondertussen zo veel video's en handleidingen gelezen dat ik het allemaal wel kon dromen. Toch is het anders om daadwerkelijk achter het stuur van je eigen auto te zitten en het allemaal in het echt te zien.
Een grappig moment ontstond toen Carlijn mijn telefoon wilde koppelen aan de auto. "Oh jee, een Windows telefoon, ik weet niet of dat gaat werken.". Dat ging prima werken en binnen een paar minuten was ook dat geregeld. Het naamgeven van de auto was ook wel leuk: mijn auto heet Eddie, vernoemd naar de boordcomputer van het ruimteschip Heart Of Gold uit de boekenreeks Hitchhikers Guide to the Galaxy van Douglas Adams. Ik heb uitgebreid uitgelegd waarom ik die naam koos.
Hierna nog even een kop koffie genomen tijdens het tekenen van de overdracht en het vervangen van de 'gril' en na 15 minuten mocht ik Eddie mee nemen. De eerste kilometers kwamen er aan.
We hadden een rit van 140 kilometer voor de boeg; genoeg tijd dus om Eddie te leren kennen.
Goed, jullie kennen het effect wel. Wat een ongelooflijke ervaring om dit te mogen rijden. Wat een wagen. Wat een kracht. Wat een souplesse. Wat een bewonderende blikken onderweg. Het regen is even wennen maar dat gaat snel genoeg. De TACC werkt uitstekend. Een hele geruststelling om in drukke omstandigheden veilig te kunnen rijden. De rit vloog voorbij en voor ik het wist waren we thuis.
De buren kwamen massaal toegestroomd om even te kijken. Iedereen wilde even meerijden. Ik voelde me al een hele ambassadeur voor Tesla. De meest gestelde vraag is natuurlijk over het bereik. Die viel iedereen enorm mee. Ze vonden het voornamelijk een enorm mooie auto: een verrijking voor de straat.
Het laden gaf wat problemen: ik heb een Lolo Pro aan laten leggen, een nog niet officieel uitgebrachte variant op de Lolo bedoeld voor het bedrijfsleven. Na twee keer contact met de helpdesk waren ook die problemen opgelost en kon Eddie bijgeladen worden.
Ik heb de hele avond voor het raam gezeten om naar de auto te kijken. Ik voel me gelukkig dat ik dit mag meemaken...
