-
Want to remove ads? Register an account and login to see fewer ads, and become a Supporting Member to remove almost all ads.
Tesla Turkey Tour
- Thread starter LastNLSig
- Start date
-
- Tags
- Belgium Netherlands
Sure!
We hebben eens op een vrijdagmiddag op een terrasje met wat collega's een snelle grove afschatting gemaakt van het geladen gewicht.
Uitkomst was dat na het opladen van een lege 85kWh acccu zo'n 5 gram aan electronen verplaatst is.
Het beschikbare bier was uiteindelijk belangrijker dan het antwoord op de vraag of de batterij nu zwader of juist lichter was geworden.
- - - Updated - - -
De Esarj jongens zijn best trots op hun eerste internationale klant!
https://twitter.com/esarj_com
Ze verdienen een pluim. Is nog helemaal geen eenvoudige markt in Turkije.
Nog een lange weg te gaan. Maar ze zijn zeer ambitieus. Hun spullen werken prima (zolang de power supply die hun palen voorziet OK is).
Eerste rekening is ook binnen en ziet er professioneel en compleet uit.
Enige minpuntje vind ik hun keuze om per minuut af te rekenen. Dat levert wat offset op als de lader niet naar behoren functioneert. En het is me niet duidelijk of de teller stopt als de auto vol is.
Maar verder meer dan blij met hun infrastructuur hier. Zit volgens mij rond de 30-35 cent per kWh. Helemaal niet gek.
Paul Amstelveen
Member
@LatsNLSig. Kan je nog herinneren waar je in downtown Nürnberg hebt geladen?
Dat Kan wel eens handig voor mij zijn. Ik ben zelf jaarlijks in Nürnberg.
Mooi verslag overigens. Te gek dat je deze reis hebt ondernomen.
Dat Kan wel eens handig voor mij zijn. Ik ben zelf jaarlijks in Nürnberg.
Mooi verslag overigens. Te gek dat je deze reis hebt ondernomen.
Nog een paar dagen en dan vertrekken we alweer. De tijd hier in Turkije is omgevlogen. Zo is het natuurlijk altijd met vakantie, maar ik ben stiekem ook nog vier dagen terug geweest in NL (alleen; met het vliegtuig).
Het waren een paar weken vol met Tesla momentjes. Natuurlijk de vele (Turkse) gasten hier op het resort die op willekeurige momenten van de dag om de auto heen drentelen en omgedraaide nekken in voorbij rijdende auto’s (of de auto’s die ik voorbij rij ;-).
Een stuk onverwachter was de ferme schouderklop die ik midden in de plaatselijke supermarkt mocht ontvangen. ‘Good car! Good car!’. Ik herken de wildvreemde man die bij aankomst op de parkeerplaats had staan kijken. Ook mooi was de ontmoeting met de jongens cq mannen van de beveiliging van ons resort die bij het dorp (10km verderop) stonden te liften. Ze spreken geen Engels, maar de vraagtekens zijn van hun gezichten te lezen. Een kwartiertje later laat ik ze met een ‘WTF was that?’ experience achter bij de ingang van het park.
Op excursie naar Pamukkale laden we op de terugweg onaangekondigd bij aan de ‘Renault only’ Esarj oplader van de Renault dealer in Denizli. Binnen no-time staan vrijwel alle werknemers van de Renault/Dacia vestiging om de auto. Natuurlijk de bekende vragen. Zeer vriendelijke ontvangst (eigenlijk overal in Turkije) en er wordt ons zelfs aangeboden om een van hun auto’s mee te nemen om naar het dichtstbijzijnde restaurant te rijden. Niet nodig want die 10-15min kunnen we echt wel lopen tijdens het wachten. Maar het tekent de gastvrijheid hier.
Moet toegeven dat mijn sympathie voor Renault gegroeid is tijdens deze trip. Heb inmiddels in drie vestigingen mogen laden en vrij gebruik mogen maken van de faciliteiten (toilet, koffie/thee, etc.). Ze hebben ook een heel leuk configurator scherm waar je de wildste versies kunt samenstellen. Maar het blijft ‘kijken, kijken, niet kopen’ en dus voldoe ik volledig aan de Turkse verwachting van Nederlanders.
Inmiddels driftig aan het rekenen/plannen aan de terugweg. Niet zo spannend zou je denken. Gewoon dezelfde weg terug met bekende laadpunten. Maar dat ligt toch minder voor de hand. De kortste weg is niet via Istanbul en zeker niet opnieuw langs de zwarte zee kust van Bulgarije. En niet alle bekende laadmogelijkheden passen in het dag/nacht ritme of vallen buiten openingstijden. Er zitten dus nog wat ‘onbekende laadpunten’ in de terugweg. (zou ook niet leuk zijn als het niet zo was).
Ook is het nu de sport om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Drie dagen zou ideaal zijn, maar dat gaan we naar alle waarschijnlijkheid niet redden. Een enkele chauffeur, minimale slaaptijden en lange laad/wachttijden (zelfs aan 32A) lijken het onmogelijk te maken. Alleen als alles meezit en ik een deel van de nacht (na de derde dag) zou doorhalen is met misschien mogelijk. We zien het wel. Maar dan heb ik nog geen rekening gehouden met de mogelijke stroom huiswaartsvliedende Turken met het nu bekende effect op de doorstroming.
De voorbereidingen bestaan nu uit het uitsturen van mailtjes naar mogelijke laadadressen om vooraf zoveel mogelijk te weten over beschikbare laadpunten. Zo heb ik in een prof aan de Uni van Edirne al een hulp gevonden voor het vinden van een laadpunt tijdens de eerste overnachting daar. En gebaseerd op het succes in Belgrado ook maar eens een mailtje uitgedaan naar een grote bandenboer in Sofia. In die stad hebben we een bekende 16A optie. Maar omdat we daar overdag willen laden is 32A wenselijker. (ja, ja, we worden al kieskeurig ook…)
We vertrekken woensdagmorgen vroeg. Wellicht voor die tijd nog even een korte update.
Het waren een paar weken vol met Tesla momentjes. Natuurlijk de vele (Turkse) gasten hier op het resort die op willekeurige momenten van de dag om de auto heen drentelen en omgedraaide nekken in voorbij rijdende auto’s (of de auto’s die ik voorbij rij ;-).
Een stuk onverwachter was de ferme schouderklop die ik midden in de plaatselijke supermarkt mocht ontvangen. ‘Good car! Good car!’. Ik herken de wildvreemde man die bij aankomst op de parkeerplaats had staan kijken. Ook mooi was de ontmoeting met de jongens cq mannen van de beveiliging van ons resort die bij het dorp (10km verderop) stonden te liften. Ze spreken geen Engels, maar de vraagtekens zijn van hun gezichten te lezen. Een kwartiertje later laat ik ze met een ‘WTF was that?’ experience achter bij de ingang van het park.
Op excursie naar Pamukkale laden we op de terugweg onaangekondigd bij aan de ‘Renault only’ Esarj oplader van de Renault dealer in Denizli. Binnen no-time staan vrijwel alle werknemers van de Renault/Dacia vestiging om de auto. Natuurlijk de bekende vragen. Zeer vriendelijke ontvangst (eigenlijk overal in Turkije) en er wordt ons zelfs aangeboden om een van hun auto’s mee te nemen om naar het dichtstbijzijnde restaurant te rijden. Niet nodig want die 10-15min kunnen we echt wel lopen tijdens het wachten. Maar het tekent de gastvrijheid hier.
Moet toegeven dat mijn sympathie voor Renault gegroeid is tijdens deze trip. Heb inmiddels in drie vestigingen mogen laden en vrij gebruik mogen maken van de faciliteiten (toilet, koffie/thee, etc.). Ze hebben ook een heel leuk configurator scherm waar je de wildste versies kunt samenstellen. Maar het blijft ‘kijken, kijken, niet kopen’ en dus voldoe ik volledig aan de Turkse verwachting van Nederlanders.
Inmiddels driftig aan het rekenen/plannen aan de terugweg. Niet zo spannend zou je denken. Gewoon dezelfde weg terug met bekende laadpunten. Maar dat ligt toch minder voor de hand. De kortste weg is niet via Istanbul en zeker niet opnieuw langs de zwarte zee kust van Bulgarije. En niet alle bekende laadmogelijkheden passen in het dag/nacht ritme of vallen buiten openingstijden. Er zitten dus nog wat ‘onbekende laadpunten’ in de terugweg. (zou ook niet leuk zijn als het niet zo was).
Ook is het nu de sport om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Drie dagen zou ideaal zijn, maar dat gaan we naar alle waarschijnlijkheid niet redden. Een enkele chauffeur, minimale slaaptijden en lange laad/wachttijden (zelfs aan 32A) lijken het onmogelijk te maken. Alleen als alles meezit en ik een deel van de nacht (na de derde dag) zou doorhalen is met misschien mogelijk. We zien het wel. Maar dan heb ik nog geen rekening gehouden met de mogelijke stroom huiswaartsvliedende Turken met het nu bekende effect op de doorstroming.
De voorbereidingen bestaan nu uit het uitsturen van mailtjes naar mogelijke laadadressen om vooraf zoveel mogelijk te weten over beschikbare laadpunten. Zo heb ik in een prof aan de Uni van Edirne al een hulp gevonden voor het vinden van een laadpunt tijdens de eerste overnachting daar. En gebaseerd op het succes in Belgrado ook maar eens een mailtje uitgedaan naar een grote bandenboer in Sofia. In die stad hebben we een bekende 16A optie. Maar omdat we daar overdag willen laden is 32A wenselijker. (ja, ja, we worden al kieskeurig ook…)
We vertrekken woensdagmorgen vroeg. Wellicht voor die tijd nog even een korte update.
S-19910
Driving Model-S #19910
HWS
Well-Known Member
Even een hele snelle noot. We zijn onderweg naar huis en het gaat prima. Maar niet zoals gepland. De 'snelste' optie wordt (opnieuw) danig in de wielen gereden door de Turken.
Achter ons is de (terugkeer) storm uit het oosten aan het opsteken en met elke nacht die we overnachten haalt hij ons sneller en sneller in en wordt het drukker en drukker.
'De snelste route/plannning' kon ik dus snel vergeten.
Omdat we 's morgens en 's avonds rijden met een laadsessie ertussen en dan laat in het hotel aankomen, kom ik bijna niet aan mijn verslag toe.
Ga morgenochtend een poging doen. Omdat het toch 4 dagen wordt gaan we morgen niet al te vroeg weg (de storm zal ons helaas toch wel inhalen) en heb ik wellicht even tijd.
Morgen meer
Achter ons is de (terugkeer) storm uit het oosten aan het opsteken en met elke nacht die we overnachten haalt hij ons sneller en sneller in en wordt het drukker en drukker.
'De snelste route/plannning' kon ik dus snel vergeten.
Omdat we 's morgens en 's avonds rijden met een laadsessie ertussen en dan laat in het hotel aankomen, kom ik bijna niet aan mijn verslag toe.
Ga morgenochtend een poging doen. Omdat het toch 4 dagen wordt gaan we morgen niet al te vroeg weg (de storm zal ons helaas toch wel inhalen) en heb ik wellicht even tijd.
Morgen meer
HWS
Well-Known Member
Was al bang dat je ergens op een stroom- en internetloze plek was gestrand.. En tijdens die lange laadstops heb je vast wel tijd om met regelmaat weer een mooi verslag te schrijven:wink:. Voel nu de spanning van de terugreis al:crying:.
What can possibly go right?
What can possibly go right?
Dag 1R – 19 augustus
Begin: Akbük
Eind: Edirne
Geladen:
Vandaag (eindelijk) weer op pad. We staan voor dag en dauw op omdat vrouw en kind op tijd in Bodrum moeten zijn voor hun terugvlucht. Omdat de omweg over Bodrum airport toch wat te veel van het goede leek en ik een ‘snelle’ terugreis voor ogen heb staat er een taxi voor de deur om ze naar het vliegveld te brengen.
Gisteren heb ik de taxi besproken (ze hebben een soort standplaats naast het resort) en de chauffeurs de Tesla laten bewonderen. Als je ze dan vertelt dat ze in Amsterdam Tesla taxi hebben…
We vertrekken om 6:15 en zetten koers naar Izmir en Balikesir. Izmir is een bekend laadstation waarvan we weten dat hij werk. Maar de vraag is of zo vroeg de parkeergarage al open is. Balikesir kan ook in een keer en dat doen we dan maar.
Bij de renault dealer aangekomen eerst een wat moeizaam begin met een paar mannen die daar buiten staan. Maar even later verschijnt de manager (eigenaar?). Spreekt redelijk Engels en is al op de hoogte (via mijn mail aan Esarj). Charger werkt en we worden hartelijk uitgenodigd op de thee (en ons eigen ontbijt).
Omdat het nogal ver is van het centrum en mijn dames het wel goed vinden met hun iPads blijven we zo’n 4 uur bij de dealer hangen. Ongelofelijk hoe groot die bedrijven zijn. Zo groot dat er zelfs een ‘gaarkeuken’ voor het personeel is. Dus worden we hartelijk uitgenodigd. In de ‘kelder’ met uitzicht op de schadeherstel afdeling genieten we van een OK maaltijd.
Vervolgens de etappe naar Edirne waar ik via een prof van de plaatselijke universiteit een hotel met laadmogelijkheid geregeld heb. Dat is een etappe van ruim 420 km en het is de vraag of we dat gaan redden.
Bij de ferry Lapseki-Gelibolu spelen we een beetje vals om niet al te lang te hoeven wachten. In Gelibolu weet ik een kebab tentje van twee jaar geleden terug te vinden. Met een volle maag, maar ook wat pijn in de buik over de nog af te leggen afstand naar Edirne vertrekken we weer.
Nu was het mij op veel plekken al opgevallen dat vrijwel ieder pompstation ook een autowas faciliteit heeft waar vaak professionele hogedrukreinigers staan die op 380V 3p draaien. Vaak (niet altijd) met CEE aansluiten.
Even buiten Gelibolu een aantal tankstations op rij. Bij de derde stop ik toch maar voor de zekerheid en vinden we inderdaad een 16A laadmogelijkheid.
Na een stop van 45 min (zou nu toch net genoeg moeten zijn) en verzorging inclusief koffie gaan we weer op pad.
Tot hotel in Edirne niet echt spannend. Behalve dan dat het ondank bijladen maar net genoeg is. We arriveren met -5km op de teller.
Het hotel heeft nog een verrassing. De 3p aansluiting blijkt een Turkse versie stekker te hebben. Die heb ik dus niet. Maar gelukkig weet de bewaker helemaal aan de andere kant in de (niet al te nette) keuken nog een rode CEE te vinden. Maar… 4 pin! Niet de gebruikelijke 5.
Die had ik op de heenreis niet bij me. Maar ik ben tussendoor even 3 dagen terug naar NL geweest. En omdat ik op de ferry van Istanbul naar Bandirma ook zo’n 4 pin gezien had heb ik uit NL nog 4 pin CEE pluggen (16A en 32A meegenomen). Dus op de vriezer van de keuken de Bulgaarse plug van mijn adapter kabel geschoefd en de 4 pin erop. Gered!
Een mooie dag. Soort van zoals gepland, met toch wat verrassingen en vooral weer bijzondere ontmoetingen. Morgen de volgende etappe van onze ‘snelle’ terugreis.
Begin: Akbük
Eind: Edirne
Geladen:
- Vakantie appartement 1p 200V UMC 13A
- Renault Balikesir - Esarj type 2, 32A
- Shell Car Wash Gelibolu 16A CEE 3p
- Hotel 16A CEE 3p - 4 pin
Vandaag (eindelijk) weer op pad. We staan voor dag en dauw op omdat vrouw en kind op tijd in Bodrum moeten zijn voor hun terugvlucht. Omdat de omweg over Bodrum airport toch wat te veel van het goede leek en ik een ‘snelle’ terugreis voor ogen heb staat er een taxi voor de deur om ze naar het vliegveld te brengen.
Gisteren heb ik de taxi besproken (ze hebben een soort standplaats naast het resort) en de chauffeurs de Tesla laten bewonderen. Als je ze dan vertelt dat ze in Amsterdam Tesla taxi hebben…
We vertrekken om 6:15 en zetten koers naar Izmir en Balikesir. Izmir is een bekend laadstation waarvan we weten dat hij werk. Maar de vraag is of zo vroeg de parkeergarage al open is. Balikesir kan ook in een keer en dat doen we dan maar.
Bij de renault dealer aangekomen eerst een wat moeizaam begin met een paar mannen die daar buiten staan. Maar even later verschijnt de manager (eigenaar?). Spreekt redelijk Engels en is al op de hoogte (via mijn mail aan Esarj). Charger werkt en we worden hartelijk uitgenodigd op de thee (en ons eigen ontbijt).
Omdat het nogal ver is van het centrum en mijn dames het wel goed vinden met hun iPads blijven we zo’n 4 uur bij de dealer hangen. Ongelofelijk hoe groot die bedrijven zijn. Zo groot dat er zelfs een ‘gaarkeuken’ voor het personeel is. Dus worden we hartelijk uitgenodigd. In de ‘kelder’ met uitzicht op de schadeherstel afdeling genieten we van een OK maaltijd.
Vervolgens de etappe naar Edirne waar ik via een prof van de plaatselijke universiteit een hotel met laadmogelijkheid geregeld heb. Dat is een etappe van ruim 420 km en het is de vraag of we dat gaan redden.
Bij de ferry Lapseki-Gelibolu spelen we een beetje vals om niet al te lang te hoeven wachten. In Gelibolu weet ik een kebab tentje van twee jaar geleden terug te vinden. Met een volle maag, maar ook wat pijn in de buik over de nog af te leggen afstand naar Edirne vertrekken we weer.
Nu was het mij op veel plekken al opgevallen dat vrijwel ieder pompstation ook een autowas faciliteit heeft waar vaak professionele hogedrukreinigers staan die op 380V 3p draaien. Vaak (niet altijd) met CEE aansluiten.
Even buiten Gelibolu een aantal tankstations op rij. Bij de derde stop ik toch maar voor de zekerheid en vinden we inderdaad een 16A laadmogelijkheid.
Na een stop van 45 min (zou nu toch net genoeg moeten zijn) en verzorging inclusief koffie gaan we weer op pad.
Tot hotel in Edirne niet echt spannend. Behalve dan dat het ondank bijladen maar net genoeg is. We arriveren met -5km op de teller.
Het hotel heeft nog een verrassing. De 3p aansluiting blijkt een Turkse versie stekker te hebben. Die heb ik dus niet. Maar gelukkig weet de bewaker helemaal aan de andere kant in de (niet al te nette) keuken nog een rode CEE te vinden. Maar… 4 pin! Niet de gebruikelijke 5.
Die had ik op de heenreis niet bij me. Maar ik ben tussendoor even 3 dagen terug naar NL geweest. En omdat ik op de ferry van Istanbul naar Bandirma ook zo’n 4 pin gezien had heb ik uit NL nog 4 pin CEE pluggen (16A en 32A meegenomen). Dus op de vriezer van de keuken de Bulgaarse plug van mijn adapter kabel geschoefd en de 4 pin erop. Gered!
Een mooie dag. Soort van zoals gepland, met toch wat verrassingen en vooral weer bijzondere ontmoetingen. Morgen de volgende etappe van onze ‘snelle’ terugreis.
Keezje
Active Member
Dag 2R – 20 augustus
Begin: Edirne
Eind: Belgrado
Geladen:
Het plan voor vandaag: vroeg opstaan, in 4,5 uur naar Sofia, Belgrado laden aan vooraf geregelde 32A, 4,5 uur rijden naar Belgrado (we krijgen bij de grens een uur terug), paar uur laden bij de bekende bandenboer en daarmee net in Hongarije zien te komen.
Dat liep dus anders. Iets over 7:00 vertrekken we en staan binnen 10 minuten aan het einde van een slordige 2km file voor de grens (hoewel de weg rustig had geleken die morgen). De Turkse storm in opkomst. Hoe het vanaf hier ook zal gaan, mijn planning kan in de prullenbak.
Tot ons geluk staan we precies stil bij wat waarschijnlijk het laatste gat in de middenberm is voor de grens zelf. Ik bekijk de opties en er is een detour via Griekenland over een hele kleine grensovergang. Niet heel ver om. Wel een extra grens. Het is een gok, maar we gaan ervoor. Stilstaan bij een kleine grens, zo weten we inmiddels, is een stuk prettiger. Maar de omweg kost dure kilometers en ook extra laadtijd.
Of omrijden sneller was zullen we nooit weten. Maar we komen wel weer op plekken en zien dingen die we anders weer gemist zouden hebben. In ieder geval hebben we per grensovergang niet superlang gewacht. Maar voor de beperkte lengte van de rij valt de wachttijd toch een beetje tegen. Het is bij de kleine posten overal ‘geen haast’. Vooral de Grieks-Bulgaarse grens (beide EU) is irritant langzaam.
De rit naar Sofia is prachtig maar het weer kon beter. Om Turken te ontlopen, wat km’s te besparen en meer snelweg km’s te hebben, neem ik een ongebruikelijke short cut om het stuk te overbruggen waar nog geen snelweg is. Zo midden op het Bulgaarse platteland zie je pas echt hoe armoedig dit land nog is. Ik ben in veel Oost Europese landen geweest. Zelden slechter gezien.
Wat een verschil met Sofia waar we 2,5 uur later dan gepland aankomen. Voor Sofia brak er nog een wolk zodat we zelfs nog even langs de weg hebben gestaan tot het zicht weer aanvaardbaar was. In de garage bij het kantoor van een Tesla rijdende vriend van Alex (zie heenreis) vinden we de beloofde 16A CEE outlet die 32A aankan. Werkt allemaal prima. Maar het metertje kabel van de 16A->32A plug adapter krijgt het er wel warm van. Die is maar 4mm2. En dat is te merken. Kabel zal het wel houden. Nu maar hopen dat de MS niet te intelligent is om toch het vermogen terug te schroeven.
We nemen de metro naar de mall waar de dames precies op tijd zijn voor een film. Zelf ga ik op zoek naar een overnachtingsmogelijkheid in Belgrado want verder dan daar komen we vandaag niet. We komen in ieder geval te laat om nog bij de bandenboer van de heenweg te laden.
Na bot gevangen te hebben bij het hotel waar Alex wel eens overnacht en geladen heeft, bel ik ‘luk raak’ wat hotels. Daarbij online wel een voorselectie gemaakt op nieuwe gebouwen waar de kans groter is dat er ergens moderne CEE stopcontacten gebuikt zijn. Drie keer is scheepsrecht en het derde hotel belt zoals beloofd terug en bevestigd dat ze 380V hebben en daarbij allerlei adapters omdat ze daar ook kleine exhibits/conferenties hosten.
Terug bij de auto blijkt het laden helemaal OK gegaan. We kunnen na 4 uur laden verder.
De grens van Bulgarije naar Servie is redelijk te doen. Mijzelf rechtvaardigend met het argument dat ik niet lang in de rij kan staan omdat ik anders niet voldoende batterij heb om Belgrado te halen rij ik langs de rij (omdat het kan) en schiet er ergens bijna vooraan in. Kennelijk als Turk onder de Turken want er wordt niet geklaagd. Zelfs geen claxon of handgebaar.
Na de grens weer een wolkbreuk die alle Turken aan de kant zet, maar wij rijden door. Dat levert na de bui letterlijk en figuurlijk een schone weg op. We genieten van de prachtige rit naar Nis. Na de buien hangen er in de avondzon heel bijzondere bijna waterval achtige wolkpartijen over de bergen.
Na Nis op de snelweg kan ik nog een ‘busje pakken’ waardoor ik zeker stel dat we Belgrado zonder probleem gaan bereiken. Vlak voor Belgrado (het is al laat) nog eenmaal Turkish Trouble bij de tolhokjes op de snelweg. Ben er echt zat van en morgen zal het alleen maar erger worden.
Het hotel is geweldig en in de parkeergarage vinden we een standaard 16A CEE waar de UMC zo in kan. De parkeergarage heeft meerdere grote garagedeuren die allemaal een 16A CEE hebben. Een daarvan is dus even niet beschikbaar die nacht.
Doodmoe en zonder puf voor nog een verslag of een plan voor de volgende dag vallen we in bed.
Begin: Edirne
Eind: Belgrado
Geladen:
- Theo’s garage 32A via CEE 16A socket, DML
- Hotel 16A CEE, UMC
Het plan voor vandaag: vroeg opstaan, in 4,5 uur naar Sofia, Belgrado laden aan vooraf geregelde 32A, 4,5 uur rijden naar Belgrado (we krijgen bij de grens een uur terug), paar uur laden bij de bekende bandenboer en daarmee net in Hongarije zien te komen.
Dat liep dus anders. Iets over 7:00 vertrekken we en staan binnen 10 minuten aan het einde van een slordige 2km file voor de grens (hoewel de weg rustig had geleken die morgen). De Turkse storm in opkomst. Hoe het vanaf hier ook zal gaan, mijn planning kan in de prullenbak.
Tot ons geluk staan we precies stil bij wat waarschijnlijk het laatste gat in de middenberm is voor de grens zelf. Ik bekijk de opties en er is een detour via Griekenland over een hele kleine grensovergang. Niet heel ver om. Wel een extra grens. Het is een gok, maar we gaan ervoor. Stilstaan bij een kleine grens, zo weten we inmiddels, is een stuk prettiger. Maar de omweg kost dure kilometers en ook extra laadtijd.
Of omrijden sneller was zullen we nooit weten. Maar we komen wel weer op plekken en zien dingen die we anders weer gemist zouden hebben. In ieder geval hebben we per grensovergang niet superlang gewacht. Maar voor de beperkte lengte van de rij valt de wachttijd toch een beetje tegen. Het is bij de kleine posten overal ‘geen haast’. Vooral de Grieks-Bulgaarse grens (beide EU) is irritant langzaam.
De rit naar Sofia is prachtig maar het weer kon beter. Om Turken te ontlopen, wat km’s te besparen en meer snelweg km’s te hebben, neem ik een ongebruikelijke short cut om het stuk te overbruggen waar nog geen snelweg is. Zo midden op het Bulgaarse platteland zie je pas echt hoe armoedig dit land nog is. Ik ben in veel Oost Europese landen geweest. Zelden slechter gezien.
Wat een verschil met Sofia waar we 2,5 uur later dan gepland aankomen. Voor Sofia brak er nog een wolk zodat we zelfs nog even langs de weg hebben gestaan tot het zicht weer aanvaardbaar was. In de garage bij het kantoor van een Tesla rijdende vriend van Alex (zie heenreis) vinden we de beloofde 16A CEE outlet die 32A aankan. Werkt allemaal prima. Maar het metertje kabel van de 16A->32A plug adapter krijgt het er wel warm van. Die is maar 4mm2. En dat is te merken. Kabel zal het wel houden. Nu maar hopen dat de MS niet te intelligent is om toch het vermogen terug te schroeven.
We nemen de metro naar de mall waar de dames precies op tijd zijn voor een film. Zelf ga ik op zoek naar een overnachtingsmogelijkheid in Belgrado want verder dan daar komen we vandaag niet. We komen in ieder geval te laat om nog bij de bandenboer van de heenweg te laden.
Na bot gevangen te hebben bij het hotel waar Alex wel eens overnacht en geladen heeft, bel ik ‘luk raak’ wat hotels. Daarbij online wel een voorselectie gemaakt op nieuwe gebouwen waar de kans groter is dat er ergens moderne CEE stopcontacten gebuikt zijn. Drie keer is scheepsrecht en het derde hotel belt zoals beloofd terug en bevestigd dat ze 380V hebben en daarbij allerlei adapters omdat ze daar ook kleine exhibits/conferenties hosten.
Terug bij de auto blijkt het laden helemaal OK gegaan. We kunnen na 4 uur laden verder.
De grens van Bulgarije naar Servie is redelijk te doen. Mijzelf rechtvaardigend met het argument dat ik niet lang in de rij kan staan omdat ik anders niet voldoende batterij heb om Belgrado te halen rij ik langs de rij (omdat het kan) en schiet er ergens bijna vooraan in. Kennelijk als Turk onder de Turken want er wordt niet geklaagd. Zelfs geen claxon of handgebaar.
Na de grens weer een wolkbreuk die alle Turken aan de kant zet, maar wij rijden door. Dat levert na de bui letterlijk en figuurlijk een schone weg op. We genieten van de prachtige rit naar Nis. Na de buien hangen er in de avondzon heel bijzondere bijna waterval achtige wolkpartijen over de bergen.
Na Nis op de snelweg kan ik nog een ‘busje pakken’ waardoor ik zeker stel dat we Belgrado zonder probleem gaan bereiken. Vlak voor Belgrado (het is al laat) nog eenmaal Turkish Trouble bij de tolhokjes op de snelweg. Ben er echt zat van en morgen zal het alleen maar erger worden.
Het hotel is geweldig en in de parkeergarage vinden we een standaard 16A CEE waar de UMC zo in kan. De parkeergarage heeft meerdere grote garagedeuren die allemaal een 16A CEE hebben. Een daarvan is dus even niet beschikbaar die nacht.
Doodmoe en zonder puf voor nog een verslag of een plan voor de volgende dag vallen we in bed.
eelcodb
Member
Dag 3R – 21 augustus
Begin: Belgrado
Eind: Neuhaus (Passau)
Geladen:
Weer vroeg wakker met onrust in mijn lijf. Maar de dames slapen nog. Ik bestudeer de opties om verdere Turkish Trouble te ontwijken. (grens Servie/Hongarije). Er is er een vlakbij de snelweg die we op de heenweg ook gebruikt hebben maar die ligt voor de hand voor de omrijders. Dan is er een verder naar het westen en ook nog een helemaal in de punt Hongarije/Kroatie/Servie.
De kans dat er bij de laatste nog Turken staan lijkt me nihil. Die overgang zou kunnen als we een volledig alternatieve route dwars door Hongarije nemen. Er staat in Siofok een eenzame Chademo lader. Hij staat op 375km van Belgrado. Na een eerste stukje snelweg alleen maar binnendoor. Zou moeten kunnen als er niet te veel gestopt cq door dorpen gereden gaat worden. De optie spreekt me wel aan, zou de spanning weer een beetje terugbrengen (of en hoe we de Chademo kunnen gebruiken is nog een vraagteken).
Rond 9:00 vertrekken we (geweldig hotel, geweldig ontbijt). Op de snelweg kan ik voor het eerste stuk weer een busje pakken. Ik voel me behoorlijk moe en twijfel een beetje over deze dag. De weg is niet erg druk. Vooral locals en, zo lijkt het, minder Turken als gisteren. Ik twijfel. Toch maar simpel doorrijden over de snelweg naar Budapest?
Bij het tweede tolpoortje is de keuze snel gemaakt. Weer drukte. Dus 10km verderop slaan we af voor de alternatieve route. Een goede beslissing want op deze manier zien we een hoop meer van het ‘normale’ leven op het platteland van Servie. De binnenwegen vallen mee en we schieten relatief aardig op. Grote stukken 90km. Ondanks meer afremmen/optrekken blijft het verbruik binnen de perken. Het verschil in tijd tussen binnenwegen en de snelweg is minder groot als je op de snelweg ook niet sneller dan 100km/h rijdt.
Het laatste stuk naar de grens zijn we alleen. Op de grens een paar auto’s. En wat denk je? Voor ons een Duits kenteken, volgepakt met een kind die bovenop de bagage slaapt. Heeft nou toch nog 1 Turk deze weg ook gevonden? Valt mee, de ‘Turk’ blijkt vloeiend Servisch te spreken…
Bij de Hongaarse douane weer hetzelfde tafereel met de ‘blik onder de motorkap’.
Wegen in Hongarije zijn wat beter. En het wordt duidelijk dat we Siofok wat range betreft wel gaan halen. In Siofok aangekomen is het even zoeken naar de lader. Na tien minuten herken ik het gebouw van de plaatjes van internet. De lader zit onder de spinnenwebben en op de kabel zit een hangslot. Maar er hangt ook een papiertje met een telefoonnummer. Daarop wordt geantwoord, maar de man spreekt geen woord buitenlands. Er volgt een ‘moment’ en ik blijf aan de lijn in de hoop dat hij iemand aan het vinden is die Engels of Duits spreekt. Maar opeens hoor ik een ‘klak’ achter de oplader (die in een muur gebouwd staat) en zwaait de deur aan de zijkant van het gebouw open: een mannetje in overal met een sleutel!
Hij ‘vertelt’ me dat ik de Tesla op minimaal vermogen moet instellen, maar dat kan niet bij Chademo. Maar het werkt en het opladen begint.
We vieren even feest in de auto. Maar na een aantal minuten stopt het laden. Opnieuw opstarten en weer verder. Dat herhaalt zich een aantal keer totdat de Tesla zelf terugschakelt naar max 83A. Nog een keer gaat het mis maar daarna blijft het stabiel op 83A. Pas later zie ik dat er nog een briefje hangs (in het Hongaars) die voor Tesla owners iets meldt over max 80A. Omdat het laden wat onbetrouwbaar is kunnen we niet weg bij de auto. Dat is jammer want Siofok is best een aardige plaats direct aan het Ballaton meer. Daar zien we dus weinig van.
Na 2 uur zitten we niet vol (zoals zou moeten met Chademo) maar hebben we genoeg om SuC Wenen te kunnen halen. En dat doen we dus ook.We zijn er rond acht uur ’s avonds en er is nog net 1 plek (van de 4) vrij. Terug op het SuC grid. Vanaf hier wordt het weer een eitje.
Dat valt toch nog even tegen. We krijgen 74A uit de SuC, dat is nog slechter dan de slecht werkenede Chademo in Siofok. Maar de mannen om eens heen zijn bijna klaar. Daarna gaat het beter met 250+A. Maar de SeC is dicht en er is daar verder niets. We moeten nog eten maar dat is er dus niet. Een van de Oostenrijkse Tesla rijders brengt ons gelukkig naar het tankstation waar we in ieder geval nog een broodje kunnen scoren. Echt een waardeloze SuC in de avond/nacht.
De laatste uren van de dag racen we naar het te laat geboekte hotel net over de grens in Duitsland. Van die rit sturen de Oostenrijkers me nog een paar foto’s.. We maken nog een korte stop bij SuC Traun om de volgende dag de eerstvolgende SuC te halen.
Begin: Belgrado
Eind: Neuhaus (Passau)
Geladen:
- Siofok Publieke Chademo (80A)
- SuC/SeC Wenen SuC
Weer vroeg wakker met onrust in mijn lijf. Maar de dames slapen nog. Ik bestudeer de opties om verdere Turkish Trouble te ontwijken. (grens Servie/Hongarije). Er is er een vlakbij de snelweg die we op de heenweg ook gebruikt hebben maar die ligt voor de hand voor de omrijders. Dan is er een verder naar het westen en ook nog een helemaal in de punt Hongarije/Kroatie/Servie.
De kans dat er bij de laatste nog Turken staan lijkt me nihil. Die overgang zou kunnen als we een volledig alternatieve route dwars door Hongarije nemen. Er staat in Siofok een eenzame Chademo lader. Hij staat op 375km van Belgrado. Na een eerste stukje snelweg alleen maar binnendoor. Zou moeten kunnen als er niet te veel gestopt cq door dorpen gereden gaat worden. De optie spreekt me wel aan, zou de spanning weer een beetje terugbrengen (of en hoe we de Chademo kunnen gebruiken is nog een vraagteken).
Rond 9:00 vertrekken we (geweldig hotel, geweldig ontbijt). Op de snelweg kan ik voor het eerste stuk weer een busje pakken. Ik voel me behoorlijk moe en twijfel een beetje over deze dag. De weg is niet erg druk. Vooral locals en, zo lijkt het, minder Turken als gisteren. Ik twijfel. Toch maar simpel doorrijden over de snelweg naar Budapest?
Bij het tweede tolpoortje is de keuze snel gemaakt. Weer drukte. Dus 10km verderop slaan we af voor de alternatieve route. Een goede beslissing want op deze manier zien we een hoop meer van het ‘normale’ leven op het platteland van Servie. De binnenwegen vallen mee en we schieten relatief aardig op. Grote stukken 90km. Ondanks meer afremmen/optrekken blijft het verbruik binnen de perken. Het verschil in tijd tussen binnenwegen en de snelweg is minder groot als je op de snelweg ook niet sneller dan 100km/h rijdt.
Het laatste stuk naar de grens zijn we alleen. Op de grens een paar auto’s. En wat denk je? Voor ons een Duits kenteken, volgepakt met een kind die bovenop de bagage slaapt. Heeft nou toch nog 1 Turk deze weg ook gevonden? Valt mee, de ‘Turk’ blijkt vloeiend Servisch te spreken…
Bij de Hongaarse douane weer hetzelfde tafereel met de ‘blik onder de motorkap’.
Wegen in Hongarije zijn wat beter. En het wordt duidelijk dat we Siofok wat range betreft wel gaan halen. In Siofok aangekomen is het even zoeken naar de lader. Na tien minuten herken ik het gebouw van de plaatjes van internet. De lader zit onder de spinnenwebben en op de kabel zit een hangslot. Maar er hangt ook een papiertje met een telefoonnummer. Daarop wordt geantwoord, maar de man spreekt geen woord buitenlands. Er volgt een ‘moment’ en ik blijf aan de lijn in de hoop dat hij iemand aan het vinden is die Engels of Duits spreekt. Maar opeens hoor ik een ‘klak’ achter de oplader (die in een muur gebouwd staat) en zwaait de deur aan de zijkant van het gebouw open: een mannetje in overal met een sleutel!
Hij ‘vertelt’ me dat ik de Tesla op minimaal vermogen moet instellen, maar dat kan niet bij Chademo. Maar het werkt en het opladen begint.
We vieren even feest in de auto. Maar na een aantal minuten stopt het laden. Opnieuw opstarten en weer verder. Dat herhaalt zich een aantal keer totdat de Tesla zelf terugschakelt naar max 83A. Nog een keer gaat het mis maar daarna blijft het stabiel op 83A. Pas later zie ik dat er nog een briefje hangs (in het Hongaars) die voor Tesla owners iets meldt over max 80A. Omdat het laden wat onbetrouwbaar is kunnen we niet weg bij de auto. Dat is jammer want Siofok is best een aardige plaats direct aan het Ballaton meer. Daar zien we dus weinig van.
Na 2 uur zitten we niet vol (zoals zou moeten met Chademo) maar hebben we genoeg om SuC Wenen te kunnen halen. En dat doen we dus ook.We zijn er rond acht uur ’s avonds en er is nog net 1 plek (van de 4) vrij. Terug op het SuC grid. Vanaf hier wordt het weer een eitje.
Dat valt toch nog even tegen. We krijgen 74A uit de SuC, dat is nog slechter dan de slecht werkenede Chademo in Siofok. Maar de mannen om eens heen zijn bijna klaar. Daarna gaat het beter met 250+A. Maar de SeC is dicht en er is daar verder niets. We moeten nog eten maar dat is er dus niet. Een van de Oostenrijkse Tesla rijders brengt ons gelukkig naar het tankstation waar we in ieder geval nog een broodje kunnen scoren. Echt een waardeloze SuC in de avond/nacht.
De laatste uren van de dag racen we naar het te laat geboekte hotel net over de grens in Duitsland. Van die rit sturen de Oostenrijkers me nog een paar foto’s.. We maken nog een korte stop bij SuC Traun om de volgende dag de eerstvolgende SuC te halen.
Last edited:
Similar threads
