“Het nieuwe berijderstopic”
Dat was het voor mij vandaag: Teslatechnisch ontmaagd. Want proefritten, hoe uitgebreid ook, tellen niet. Na 30 jaar BMW waarvan de laatste 4 in luxe, luie 7-series heb ik drie maanden geleden toch de knoop doorgehakt en ben overgestapt op Tesla.
Omdat ik de (net anderhalf jaar oude) 740ld goed kwijt kon heb ik een shortlease tussenauto genomen om de tijd tot de levering te overbruggen. Onder het motto “doe maar een autootje” werd dat een Volvo met handschakeling. Behoorlijk afzien, maar dat was juist de bedoeling. Het zou de overgang van die 7 met alle opties naar die S met de opties die mogelijk waren wat soepeler maken, zo dacht ik in al mijn arrogantie.
Mede door de verhalen op dit forum ging ik toch wat sceptisch de auto halen in Tilburg. Uitvoerige checklistjes, aanzichten van een auto op alle panelen om al die lakschade te kunnen noteren. Tukkers kunnen zeiken, dus alle Twentse stugheid werd meegenomen. Bereid om de auto te weigeren als die net zo zou worden afgeleverd als bij sommige andere forummers die nogal pech hadden.
Het bleek mee te vallen. Sterker nog, het bleek ERG mee te vallen. Spontane ontvangst, goede “vibe” in de fabriek en bij de ontvangst. Vanochtend 6 afleveringen. We waren ruim op tijd, dus even kletsen met de andere nieuwe berijders. De een had de kids mee. De ander een vrouw met mopshond. En zijn eigen 150 kilo overgewicht. Een duitser, maar wel aardig! Maar goed, ik dwaal af.
Uitleg met video over de S, die eigenlijk iedereen wel wist. Tijdens de uitleg kwam ik erachter dat mijn app eindelijk werkte, dus liet ik mijn auto alvast een aantal keren toeteren en met de lichten knipperen. Toen wist ik meteen welke van de 6 “S-en” van mij was, omdat er nog allemaal doeken overheen lagen. Ik durfde het eigenlijk net niet aan de kofferbak te openen, en heb daar nu nog een beetje spijt van...
Na de rondleiding in de lange electrische TucTuc was het eindelijk tijd om dat doek van je auto af te trekken. En de strenge controle te beginnen. Valentijn, onze Tesla-afleveraar, leek er wat zenuwachtig van te worden. Eerst de achterklep, want forumgenoot Armandus had gemeld dat daar gisteren de nodige problemen mee waren. Vandaag niet.
Er viel uiteindelijk nauwelijks iets te vinden, hoe goed ik ook zocht. Ik vond, dacht ik, uiteindelijk 2 punten. Een rammeltje in de spiegel als je de deur dichtsloeg. Bleek volkomen verdwenen als het raam omhoog was.
En een miniscuul krasje, die je gelukkig wel kon zien als je onder de juiste hoek keek. Kreeg hem met mijn, speciaal voor dit doel meegebrachte stoffen zakdoek, niet weg. Het was dus een “echte” kras. Maar binnen een minuutje weg te poetsen, dus ook hier niets.
Met een zucht van opluchting de fabriek uit. Vrolijk uitgezwaaid. Dat hele “Tesla Family” geblaat leek me altijd een beetje klef en te Amerikaans. Maar die typische “Tesla-smile”, het blijft voor Tukkers moeilijk, begon wel degelijk daar in Tilburg.
En dan de rit! Of ritten? Ik ben via bizarre omwegen en impulsief genomen afslagen uiteindelijk wel uitgekomen bij ons jachthuis in de Duitse Eifel. Het uiteindelijk doel. Wilde eerst perse 300 kilometer rijden, want in Tilburg hadden ze verteld dat pas bij 300 kilometer de autopilot gebruikt kon worden, omdat de sensoren zich nog moesten calibreren. En die autopilot was nu juist een belangrijke reden om voor Tesla te kiezen.
Na een paar kilometer toch echt het steeds meer versterkte gevoel dat het de juiste keuze was. Even stoppen op die parkeerplaats, nog een rondje eromheen lopen. Je eraan ergeren dan de handles (hendels?) wel dichtgingen als je wegliep, maar niet opengingen als je terugkwam. Bleek later een instelling te zijn.
Na nog geen 20 kilometer een verassing: autopilot werkte. Of het nu aan de kwaliteit van de sensoren of mijn nog voorzichtige rijstijl lag zal ik waarschijnlijk nooit weten. Maar AP deed het, en hoe! Een genot. Duidelijk. Goed in het spoor. Op onbekende binnenwegen eerst niet, dan weer wel. Eerst met zwetende handen klaar staan om in te grijpen bij die toch te sterke bocht, dan de opluchting en grijns als je ziet dat hij het eigenlijk heel goed oppikt. Wegopbrekingen; geen probleem. Links van het vak rijden? Geen last van gehad! Phantombreaking? Moet kennelijk nog komen. Zelfs het “naggen” vond ik nog meevallen...
De korte sprintjes, steeds (over)moediger. De onmiddelijke tractie die ik van BMW en ooit Ferrari niet in die mate gewend was. Heerlijk rijden, na een uurtje was ik helemaal om. Je eigen auto sturen is toch heel anders dan zo’n proefrit.
Superchargen in Erftstadt. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Eerste “Tesla-talkje” met een NL-gezin met kleine kinderen die met hun X daar ook aan het laden waren. Zwaaien bij het wegrijden. Langs de Mac-drive. Je wisselgeld in dat “klepje” leggen waar straks nog die Iphone-lader in moet. Om tot je verbazing het te zien verdwijnen als je het klepje dichtdoet. Spoorloos. Uiteraard zoeken: geld is geld! Er blijkt een verborgen ruimte onder dat vakje te zitten waar al je verdwenen kleingeld voor je bewaard wordt. Ook handig, denk ik...
Toch wel mopperen als blijkt dat je bij elk verlaten van de auto je twee keer op de sleutel moet drukken om weg te kunnen rijden. Het was me vertelt in Tilburg, maar dit viel me toch wel erg tegen. Lastig ook, even iets uit de kofferbak pakken en daarna weer de fobe moeten zoeken. Het zou om de veiligheid gaan, maar ik hoop toch echt dat ik iets verkeerd doe, want dit is erg onhandig.
Inmiddels staat de Tesla weer broodnodig aan de lader. Ben zelf van het uitzicht aan het genieten terwijl de Tesla 1 uur en 40 minuten bezig zou moeten zijn met het installeren van de laatste update. Had eigenlijk een wijntje willen pakken, maar zit nu toch aan een alcoholvrij Radlertje. En tijdens het typen van dit verhaaltje komt, volgens mij vroeger dan verwacht, de melding van mijn nieuwe vriendje dat de update klaar is.
Kortom: alle hulde aan het Tesla-team in Tilburg. Als je zelfs Tukkers tevreden kunt krijgen dan getuigd dan van grote klasse! En nu dit, achteraf gezien, veel te lange verhaaltje afronden.
De Tesla-smile staat te wachten
